Tak rozpoczął się kolejny etap. Etap współpracy  –  utrzymywanie ognia.

Dla mnie będącej do tamtego dnia jako pojedyncza wyspa to była 100% różnica. Było Nas już 3 dzieci i 4 dorosłych. Dla siódemki, mogliśmy już zgłaszać grupę edukacyjną i podpinać się czasem pod warsztaty z klasami szkolnymi. Beata okazała się Mistrzynią Najwyższej Klasy Specjalistą do spraw związanych z korzystaniem z tego co oferuje sektor publiczny, czyli głównie Miasto. Moja rodzina miała swoje już dojrzałe doświadczenie w życiu bez szkoły i wymienialiśmy się tym co każdy z nas miał w sobie najlepszego i w czym się specjalizował. My z kompetencji miękkich, a Beata z organizacji. Bartek był wtedy na poziomie 5 klasy podstawowej.

Beata tak skutecznie zorganizowała przestrzeń edukacyjną, że zrezygnowaliśmy z jazdy w góry na dodatkowe warsztaty, bo nie mieliśmy już czasu. Pilnie pojawialiśmy się na każdych wynalezionych, zapisanych warsztatach. To była moja świadomość wartości jaką wniosła do mojego życia Beata i jak ważne było byśmy byli obecni, by chciało się jej szukać, zapisywać, organizować dalej i chciało jej się chcieć. Zainteresowania członków rodzin często bardzo się różniły, ale przyznam, że tak bardzo się cieszyłam z tego z czego mogłam korzystać i to blisko domu, że moja wdzięczność rosła z każdym dniem. Edukowaliśmy się bez ponoszenia bardzo dużych kosztów czasowych.

Wcześniej każdy wyjazd w góry, to były dodatkowe 2 dni na transport i 2 na organizację wyjazdu i powrotu, plus pobyt tam, koszty transportu, wyżywienia na zewnątrz i ogólnie całego zaangażowania. Zwłaszcza, że kiedy mieliśmy sesję egzaminacyjną w klasach 1-3, to trwała ona 1 tydzień, ale 4-klasa, to już znacznie więcej egzaminów i aby miało to sens, to trzeba je było zdawać w większej odległości czasowej i jechać na dwie sesje. Kiedy korzystaliśmy z warsztatów, to wychodził wyjazd na tydzień w każdym miesiącu.

Zadowolona, z tego jak dużo się dzieje blisko domu zbierałam moją rodzinę i zwracając uwagę na to „Gdzie?”, „Kiedy?” i „O której?”, a odpowiedź na pytanie „Na co?” było czasem poza uwagą, bo istotne było byśmy byli. Zdarzyło się może kilka razy, że byliśmy mniej zachwyceni, ale to było tak jakby poza marginesem, bo tak wiele dobrego się działo. Mobilizowałam moją rodzinę: „Beata zorganizowała … to idziemy.” Jeśli z 7 osób pojawiłyby się tylko 3, to malutko, jeśli przyszłoby 6, to jeszcze dobrze. Co też ważne spotykały się Nasze dzieci, a to była dla Nas rodziców bardzo ważna sprawa. Jak widać udało Nam się dostrzec i utrzymać ten ogień w Beacie przez 2 lata w zespole 3 dzieci i 4 dorosłych. …. c.d.n…..